В одном саду рос кедр. С каждым годом он мужал и становился всё выше и краше. Его пышная крона царственно возвышалась над остальными деревьями и отбрасывала на них густую тень. Но чем больше он разрастался и тянулся вверх, тем сильнее в нём росло непомерное высокомерие.
С презреньем поглядывая на всех свысока, однажды он повелительно крикнул:
— Уберите прочь этот жалкий орешник! — И дерево было срублено под корень.
— Освободите меня от соседства несносной смоковницы! Она докучает мне своим глупым видом, — приказал в другой раз капризный кедр, и смоковницу постигла та же участь.
Довольный собой, горделиво покачивая ветвями, спесивый красавец никак не унимался:
— Очистите вокруг меня место от старых груш и яблонь! — и деревья пошли на дрова.
Так неугомонный кедр повелел истребить одно за другим все деревья, став полновластным хозяином в саду, от былой красы которого остались одни пни.
Но однажды разразился сильный ураган. Зазнавшийся кедр изо всех сил противился ему, крепко держась за землю мощными корнями. А ветер, не встретив на своём пути других деревьев, беспрепятственно набрасывался на одиноко стоящего красавца, нещадно ломая, круша и пригибая его книзу. Наконец истерзанный кедр не выдержал яростных ударов, треснул и повалился наземь.
Մի այգում աճում էր մայրին
Մի այգում աճում էր մայրին: Ամեն տարի նա հասունանում էր ու դառնում էլ ավելի բարձրահասակ և գեղեցիկ: Իր ճոխ սաղարթը արքայավարի սլանում էր այլ ծառերի վրա և տարծում էր նրանց վրա իր խիտ ստվերը: Բայց որքան շատ էր մայրին աճում և որքան շատ էր բարձրանում վերև, այնքան ավելի մեծ էր դառնում նրա անչափելի մեծամտությունը: Բոլորին վեևրից նայելով, մի անգամ նա հրամայելով բացականչում է.
— Հեռացրե՛ք գրողի ծոցը այս խղճուկ ընկուզենուն, – և ծառը կտրվում է մինչև արմատներ:
— Ազատիր ինձ զզվելի թզենու հարևանությունից: Նա ինձ անհանգստացնում է իր հիմար տեսքով, – մեկ ուրիշ անգամ հրամայում է քմահաճ մայրին: Եվ թզենուն նույն ճակատագիրն է բաժին ընկնում ինչ ընկուզենուն:
Իրենից գոհ, հպարտորեն տարուբերելով իր ճյուղերը, գոռոզ գեղեցկադեմը ոչ մի կերպ չէր բավարարվում:
— Մաքրե՛ք իմ շուրջը այս հին տանձենիներից և խնձորենիներից, – և ծառերը դարձրեցին վառելափայտի:
Եվ այսպես անհանգիստ մայրին հրամայում է ոչնչացնել մեկը մյուսի ետևից բոլոր ծառերը՝ դառնալով այգու լիարժեք տերը:
Բայց մի անգամ ուժեղ փոթորիկ բարձրացավ: ամբարտավան մայրին ամբողջ ուժով ընդիմանում էր փոթորկին՝ արմատներով ամուր բռնելով հողից: Իսկ քամին իր ճանապարհին չհանդիպելով որևէ ծառի, առանց խոչընդոտների, ամբողջ ուժով հարձակվում էր միայնակ գեղեցկադեմի վրա` անխնա կոտրելով, ջարդելով և ճկելով ծառի բունը: Վերջապես տանջված մայրին չդիմացավ կատաղի հարվածներին, հարվածներից ու ընկավ գետնին։
Արփի Հակոբյանի բլոգ 